Μέσα από την αλληλεπίδραση ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα, το άτομο από την παιδική του κιόλας ηλικία διαμορφώνει την ταυτότητα του φύλου του αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα το προβάλει στους άλλους.
Αν το αγόρι κατευθυνθεί υπερβολικά προς την τέχνη της γοητείας, τότε μπορεί με επαναλαμβανόμενες παρορμητικές παράνομες προδοσίες, να επιβεβαιώνει τον ανεπαρκή ανδρισμό του.
Αν εξαναγκαστεί σε έναν άκρατο ανταγωνισμό, ενδέχεται να γίνει στείρα ανταγωνιστικός και ανδρισμός για αυτόν να σημαίνει ανταγωνισμός, κάνοντας τον έρωτα σταδιοδρομία...
Αν μεγαλώσει στενά εξαρτημένος από κανόνες και κώδικες συμπεριφοράς, μπορεί να γίνει κυριαρχικός διατηρώντας τον έλεγχο όλων όσων βρίσκονται γύρω του, απλά και μόνο γιατί έτσι οφείλει να πράττει αν θέλει να λέγεται άνδρας.
Καθένα από τα τρία αυτά σύνδρομα αρρενωπάθειας ακρωτηριάζουν το αγόρι στην προσπάθειά του να βρει σύντροφο στην ζωή του και να ζήσει μια αρμονική συντροφική σχέση.
Οι εκδοχές αυτές της αγωγής, διότι περί αγωγής πρόκειται, υπονομεύουν την υγιή ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη του παιδιού και το ωθούν να κινηθεί στους χώρους της ψυχοπαθολογίας.
Με τον όρο Ψυχοπαθολογία της μοιχείας βέβαια δεν εννοώ ότι κατά την διάπραξη του βρωμερού ολισθήματος της μοιχείας τα αμαρτωλά συνευρισκόμενα σώματα εμφανίζουν ερωτικό πυρετό ή σεξουαλική λοίμωξη ή πιθανά ερωτικά εξανθήματα, στοιχεία δηλαδή που παραπέμπουν με τρόπο κατανοητό στην παθολογία.
Εννοώ ότι το άτομο ζει την παθολογική εκείνη ασυμβατότητα, δηλαδή στερείται την κοινωνική επικύρωση, μέσα στους κόλπους της ευνομούμενης και πολιτισμένης κοινωνίας.
Με τον όρο Μοιχός εννοούμε την ελαφρώς σιχαμερά πρόστυχη και χυδαία εκείνη μορφή του άνδρα γυναικοσυλλέκτη που πλαγιάζει κρυφά, λάγνα και ένοχα σε ξένα κρεβάτια με γυναίκες που «ανήκουν» σε άλλους άνδρες.
Παρά την απαίτηση του κοινωνικού σώματος ο μοιχός σαν άτομο δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός. Δεν εμφανίζει εξωτερικά διακριτά στοιχεία της παθολογίας του δηλαδή κέρατα-ουρά κλπ.., που να μαρτυρούν ή να κινούν υποψίες για την πάθησή του.
Είναι άτομα τα οποία από τη μικρή τους ηλικία δεν κατάφεραν να συμφιλιωθούν με τη φύση τους και να τείνουν να την βλέπουν ή σαν το γεράκι της Μάλτας ή σαν το γλυκό πουλί της νιότης.
Στην πρώτη περίπτωση επιχειρούν αλλεπάλληλες επιθέσεις στα γεννητικά όργανα ξένων γυναικών αποκαλύπτοντας τον λυσσαλέο και αρπακτικό χαρακτήρα του ερωτισμού τους.
Στην δεύτερη περίπτωση κυριολεκτικά εναποθέτουν ταπεινά τα γεννητικά τους όργανα πάνω στα γεννητικά όργανα της γυναίκας τους, αφήνοντας να φανεί η αντίληψη που έχουν για τον εύθραυστο και γυάλινο έρωτά τους.
Εσφαλμένα αντιλαμβάνονται την ανδρική ολοκλήρωση μέσα από την διαδραμάτιση της απομάκρυνσης από τη μητρική αγκαλιά και ανταλλάσουν τα κομμάτια της ελευθερίας τους, ικανοποιώντας έτσι το όνειρο της απόλυτης ενοχής τους μέσα σε προαύλια που ορίζουν οι ανώνυμες αμαρτωλές αγκαλιές.
Στο βαθμό που η σύζυγός τους μέσα στη σχέση τους ασκεί τη μητρική εξουσία, μέσα από ένα παραλήρημα λαγνείας και αντιστασιακού αγώνα ενδύονται την ηρωικότητα της καταραμένης μοιχείας και διακινδυνεύουν την οικογενειακή τάξη, βαφτίζοντας ηδονή, περιφρονημένες λεπτομέρειες ερωτικής φύσης.
Ηδονικά λαίμαργοι κάτω από το κράτος ψευδαισθήσεων πιστεύουν ότι τα βίτσια και οι καταγραμμένες σεξουαλικές διαστροφές αποτελούν το ελντοράντο της ηδονής και θέτουν τη σφραγίδα της αρσενικής φύσης.
Βέβαια το επιδιωκόμενο σεξ διαφέρει από το δεδομένο. Το επιδιωκόμενο εμπλουτισμένο με στοιχεία επικινδυνότητας αποκτά πάθος, ενώ το δεδομένο όταν θεωρείται σαν οικιακό χρέος καταντά ρουτίνα και αγγαρεία.
Αυτό τελικά που μας αρέσει στον έρωτα, είναι ο πυρετός τον οποίο ο γάμος πολλές φορές τον βάζει στο συζυγικό κρεβάτι και τον θεραπεύει.
Η μοιχεία συχνά εμφανίζεται μέσα σε μια ατμόσφαιρα μαγείας και αυτό είναι μια θλιβερή πλάνη. Κάνεις πια σήμερα δεν πρέπει να πιστεύει στις μαγείες. Θα έλεγα ούτε και οι ίδιοι οι μάγοι.
Για έναν που έμαθε να πετάει στα σύννεφα αργά ή γρήγορα η «παράνομη» ερωμένη είναι μια υπέρβαρη αποσκευή της οποίας τις συνέπειες θα πληρώσεις όταν χρειαστεί να πατήσεις στο στέρεο έδαφος. Και ενώ η άγνοια προστατεύει την απατημένη σύζυγο και την κρατάει σε μια ήρεμη ευτυχία, τίποτα δεν προστατεύει τους μοιχούς. Για αυτό τέτοιες κίβδηλες και ρηχές σχέσεις σπάνια διαρκούν πολύ, ενώ αφήνουν μια γεύση πικρή.
Μέσα στο κεφάλι κάθε μοιχού υπάρχει μια διανοητική αντίληψη της πίστης και μια συναισθηματική. Μια για τους άλλους και μια για μας. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο όλοι μας πρόθυμα θα τρέχαμε με κάποιον άλλο, αλλά δεν θα ανεχόμασταν για κανένα λόγο να κάνει το ίδιο ο σύντροφός μας.
Όταν διατεινόμαστε για την πίστη μας, σκίζοντας τα ιμάτιά μας, δεν το κάνουμε τόσο γιατί θέλουμε να είμαστε πιστοί. Εξάλλου δεν μας το απαγορεύει κανείς. Το κάνουμε με την ελπίδα ότι δίνοντας την υπόσχεση αυτή στον σύντροφό μας θα τον υποχρεώσουμε να είναι και ο ίδιος πιστός.
Τα θύματα λοιπόν αυτής της αντιληπτικής διαστρέβλωσης κατάντησαν ολόκληρο το λεκανοπέδιο της Αττικής έναν απέραντο κερατοβιότοπο, μέσα στον οποίο καλλιεργούνται οι παράνομες ηδονές και ανθούν τα διαζύγια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου